Bir Türk, dünyanın neresinde yaşarsa yaşasın, hangi devletin sınırları içinde olursa olsun kendisini Türk ailesinin bir ferdi olarak görür. Bu genel kaide dün böyleydi, bugün de böyledir. Yarın da böyle olacaktır.

Atatürk, bir İç Anadolu çocuğudur. Dedeleri aslen Karaman Yörük Türkmenlerinden olup, oradan Rumeliye göçmüşlerdir.

Makedonyalı araştırmacı yazar İlhami Emin ile tarihçi Numan Kartal’ın belirttikleri gibi, Atatürk’ün dedesi Kırmızı Hâfız Ahmet Efendi’nin annesi; “Gulalar”, babası “Pınarlar” ailelerinden geliyordu. Kırmızı Hâfız Efendi kardeşi Hâfız Mehmet Emin ile oradan Selânik’e yerleştiler. Annesi Zübeyde Hanım’ın sülâlesi de burada yaşarken Rumeli’ye gönderilerek iskân edilen Türkmen Yörüklerden olan Sarıgöl Köy’ünden Zübeyde Hanım’la, Ali Rıza Bey 1871 yılında evlendi. Dokuz yıl sonra (1881 yıllında) oğulları Mustafa dünyaya geldi. Mustafa yedi yaşına geldiğinde, Babası Ali Rıza Efendi 47 yaşında (1888 yılında) vefat etmiş ve Mustafa yedi yaşında yetim kalmıştır. Atatürk, aslen Konya-Karaman Yörük Türkmenlerinden olmasından dolayı gurur duyardı.

Atatürk bir gün ilk Konya milletvekilli Naim Hazım Onat’a şöyle söylemiştir.

- “Konya benim dedelerimin öz vatandır. Onlar, Rumeli’ye Konya’dan göçmüşlerdir.”

Dedelerinden asırlarca sonra, Konya’ya yaptığı bir ziyaret sırasında seksen yaşlarında, nur yüzlü, dinç ve tok sözlü bir ihtiyar olan Abditollu Hacı Hüseyin Ağa ile karşılaştı. Atatürk, Hacı Hüseyin Ağaya çocuklarını sorduğunda,

Hacı Hüseyin Ağa:

- “Üç oğlandan biri, sizlerle ömür, Çanakkale’de; öteki Sakarya’da şehit oldu. En küçüğü köyde, eker, diker, bize bakar. Sen sağ ol da yavrum. Bize, baba diyen bulunur elbet.” dedi.



Atatürk de ona:

- “Bundan sonra ben de sana baba diyeceğim. Benim babam olur musun?” dedi.

İhtiyarın gözlerinden yaşlar süzüldü, boğazı düğümlendi. Söz söylemeye mecali kalmayınca Paşasını bir kere daha kucakladı, neden sonra; “OĞLUM” diyebildi. Bu candan ilişki Atatürk’ün Konya’lı hemşehrilerini mutlu etti. Atatürk ve eşi Latife hanım’ın Hacı Ağa’nın da Ankara’ya gelerek iade-i ziyarette bulunmaları ile bu manevî baba-oğul ilişkisi sürüp gitti…

Atatürk’ün bugün dedesinin kardeşi “Kırmızı – Hâfız” diye tanınan amcası Hâfız Mehmet Emin Efendinin torunları yurdumuzda yaşıyorlar. Ve mâşâllah, çok kalabalık bir ailedir.

ATATÜRK’E HEDİYE EDİLEN ÇOK MANALI DÖRT HALI



Bilindi gibi Hint halkı, Türk İstiklâl Savaşı’nda, Atatürk’ü ve Türk milletini yalnız bırakmamış ve maddi-manevî olarak yanında yer almışlardır…

Türk İstiklâl Harbi’nden yıllar sonra, 1929 yılında Hintli Mihrace adında bir kişi, Atatürk’ü Perpalasdaki 101 nolu odasında ziyaret etmeye gelmişti…

Ne amaçla ziyaret ettiği bilinmemekle birlikte bir başka nokta da, Mihracenin kim olduğudur. Mihracenin, Atatürk’e sunduğu hediye de bir sır gizliydi! Bu hediye altın sırmalı Hint işi bir ipek seccadeydi. Seccadenin üzerindeki desende, bir şamdanın asılı olduğu bir düz kemeri; her iki yanında birer güvercini bulunan, beş kubbeli bir diğer kemerin çevrildiği görülüyordu. Bordür motifi, fillerden oluşuyordu. Desenin en ilginç unsuru ise, her iki kemerin arasındaki, dal kıvrımı ve gül motifleriyle süslü boşlukta yer alan Romen rakamlı bir saat kadranıydı…

YURDUN ÜSTÜNE ÇÖKMÜŞ SİYAH BULUT YIĞINI,
UZUNCA BİR GECEDEN SONRA HEP TEBAH OLDU,
UYAN EBEDİ GÜNLERİN VAR EY MİLLET !..
AĞARDI TAN YERİ BAK, MÜJDELER OLSUN SABAH OLDU…